Stranek Ji Dûr Ve

Wehîd Keleş

Derwêş karkerek bû, gotinên serwerê kar bihîstin, hestekî pîs pêre çêbû, pozê xwe qermiçand di cihê xwe de ma û ne livî, di hindirê xwe de dikelî. Derwêş bavê cano kurdekî kevnare bû, ji çaxekî bi rûmet derketbû, pelqazên hişik di deşta destê wî de bûbûn rêz, mîna morîkên tizbiyê apê salih. Karê bêrê û rahiştina tenkê dagirtî çimento ji hêza wî dixwar, ne bi destê wî bû xwîna wî dişewitî. Karê rojaneye, mirina rojaneye, westandina kevnare ye. Roja pênçşemê hinek dirav standin, bûhayê karê wî bû, lê bûhayê rûmetê tiştekî nastînê. Ev serê çend salane vê êşê dadiqurpînê û di hinavê xwe de dişewitê. Çend nan û hinek pacanên perçiqî ji paşûna dikanên paytextê kirîn, şîva koma zarokaye. Tûrikê şînî di destê wî de çepe rast diçê û tê, mîna landika wî ya zaroktiyê. Gelek bîranîn pêre diçûn û dihatin, salên koçeriyê tevî wê bê gunehiyê û kayêna peza û rojên xweş.