Mahzendeki Çığlık

Vatanimizi herkesten çok sevdik. Kendi öz topraklarimizdan, yurdumuzdan sürülmeyi hak etmedik. Sürgüne gönderilmeyi, topragimizdan sürülmeyi hak etmedigimizi, sehitliklerde yanyana yatan kardeslerimizin varligi anlamamiza yetiyor. Bizi yönetenler bizleri vatanin bütünlügü için tehlikeli bulduklarindan sürgüne, bilmedigimiz topraklara göç gönderiyorlar. Yani kendi topragimiz için potansiyel tehlike olarak görülüyoruz. Oysa yillarca askerlik yaptigimiz, cephede yan yana savastigimiz, canimiz pahasina korudugumuz topragimiz için bizler tehlike degiliz. Çetin kis sartlarinin basladigi bu günlerde çoluk çocuk, yasli, hasta insanlarla yol gidilemeyecegini biliyorum. Birçogumuz telef olacagiz, bahari bulamayacagiz, belki mezarlarimizin yerleri bile belli olmayacak. Birileriniz bu mektubu okurken, bir Fatiha okuyabileceginiz bir mezara sahip olamayabiliriz. Sunu bilmenizi istiyorum. Bu ülkeyi herkesten çok seviyoruz. Yazdigim bu satirlarin kaç yüzyil sonra okunacagini bilmiyorum ama siz okuyunca dilerim ki ülkem özlenen kardeslik harciyla yogrulmus, sürgünlerin, inkarin, ölümlerin olmadigi, adaletin ve barisin insa edildigi bir ülke olsun istiyorum. Kimsenin kimseyi dilinden, renginden, aslindan dolayi dislamadigi, yok saymadigi, hor görmedigi; huzurlu, güller arasinda, mutlu bir ülke diliyorum. Bizim akibetimiz sizden uzak olsun.