Unutulmasınlar-I / Geliye Tiyare

Nupelda Engin

Bazen öyle çaresizlikler vardır ki en büyük çaren haline gelir. Bazen seni öyle güçsüz düşüren şeyler vardır ki, asıl gücünü kazandığın kaynak haline gelir. Bazen öyle yanmalar var ki insanı pişirir, kendine erdirir. Ve bazı şeyler yaşanmadıkça anlaşılmaz. (…) Bir ışık vardı, içimizden dışarıya yansıyordu. Gözlerimizden yansıyan bir kıvılcım, dünyayı ateşe boğacak çıngılar vardı gülüşlerimizden dağıttığımız. Gerçek manada mutluyduk, beraberce. Sayılı günler bitti ha bitecek! Ekim’in on sekizi, on dokuzuna vurduğu saatlerde bir ateş harmanın içine girecektik. Çok kalmamıştı, üç ya da dört… Herkes yüreğinin yangını kadardı ve ışığını taşıyacaktı o harman yerine. Bir umut, bir heyecan… Olur ya, aydınlatırdık özgür bir dünyayı yürüyüşümüzle. Çok istiyorduk bunu. Özgür olmalıydık ya da özgürlük yolunda…”