Hodorçur - Vatanını Arayan Bir Gezginin Seyahati

Hodorçur, Raffaele Gianighian'ın 1915 Ermeni Soykırımı sırasında yaşadıklarının birinci ağızdan aktarımı. Gianighian, henüz 9 yaşında bir çocukken, ailelerin, sevdiklerinin katledilmesine şahsen kaydedilenler olan, iyi kalpli komşuların ve şansının da yardımları, isi, dinini değiştiren temiz da olsa hayatta kalanlar başarabilmiş, hayattan 60 yıl sonra büyük acıların yaşadığı köylere geri döner, anılarının hızla ilerlemesi. Gördükleri aslında bu acının, bu kadar zaman sonra bile ne kadar büyük izlenebildiğinin kaydedilebildiği... Gianighian'ın yaşadığı acılar zihninde böyle yer etmiş ki, o günlerden açıklanırkenhiçbir ismi, yer adı atılmıyor. Hepsinin kendine has bir karakteristik gözüyle kaydedilebilmesi. Katliamdan seneler sonra köyü gezerken, onun eski görünümü ortaya çıkıyor, aktardığı ayrıntılar okura bir doğa manzarası çiziyor. Hayatta kalmak arzusu, insanların güveni, sadece kendilerinikilere değil, sevdiklerinin, akrabalarının acılarına da tanık olmuş bir insan için şaşırtıcı ama aynı zamanda ilham verici nitelikte... Babam yola çıkıyor. Derenin etrafındaki sinirlerinden topluyorum: Yüzümdeki ve alnımdaki yaralara devam ediyorum. Babamın mezarının üzerine uzanıyorum.Güneş yüzümü yakalarken kalkıyorum. Karnım aç, olsun, bir hafta bile aç kalmaya alışkınım. Dereye gidiyorum, soyunuyorum, suyun içinde yürüyüp yüzümü yıkıyorum. Dere kenarından sinirotu açıp yaralarıma ilaç yapıyorum. Ceketimi giyiyorum. Tabiatın sabah şarkısını dinliyorum. Babamın o tatlı sesi kulaklarında çınlıyor: “Sana kötülük yapan insanları unut. İyilik ve sevgi hayatıdır, insan sev.”